Ф. И. Тютчев
«Восток белел. Ладья катилась...»
Восток белел. Ладья катилась,
Ветрило весело звучало, –
Как опрокинутое небо,
Под нами море трепетало...
Восток алел. Она молилась,
С чела откинув покрывало, –
Дышала на устах молитва,
Во взорах небо ликовало...
Восток вспылал. Она склонилась,
Блестящая поникла выя, –
И по младенческим ланитам
Струились капли огневые...
***
Перевод на английский язык.
Перевод на польский язык.
* * *
The east whitened.
We were scarcely moving.
The canvas gaily flapped against the prow.
As if the sky had been upturned,
the sea beneath us trembled.
Dawn reddened
and she had started praying.
She’d worn a veil.
She took it from her brow.
She breathed a prayer, and when she turned
the sky within her eyes exulted.
Dawn flamed.
Her head was slowly sinking.
Her neck gleamed whitely, cowed,
and down her youthful cheeks were burned
the traces of her fiery tears.
* * *
Wschód bielał... Łódź się w dal toczyła,
Wesoło płótno żagla grało –
Niby niebiosa odwrócone
Pod nami morze dygotało...
Wschód krwawił... Ona się modliła
Zrzuciwszy z włosów chustę białą –
Na ustach jej modlitwa drżała,
W oczach się niebo radowało...
Wschód płonął... Ona skroń schyliła,
Wygięła szyję jaśniejącą –
A po dziecięcych jej policzkach
Ogniste krople ciekły w słońcu.
|
