Ф. И. Тютчев
«Она сидела на полу...»
* * *
Она сидела на полу
И груду писем разбирала –
И, как остывшую золу,
Брала их в руки и бросала –
Брала знакомые листы
И чудно так на них глядела –
Как души смотрят с высоты
На ими брошенное тело...
О, сколько жизни было тут,
Невозвратимо-пережитой!
О, сколько горестных минут,
Любви и радости убитой!..
Стоял я молча в стороне
И пасть готов был на колени, –
И страшно-грустно стало мне,
Как от присущей милой тени
***
Перевод на английский язык.
Перевод на английский язык.
Перевод на польский язык.
Перевод на хорватский язык.
Перевод на венгерский язык.
Перевод на испанский язык.
Перевод на иврит.
* * *
She was sitting on the floor
sorting letters which were old,
holding them before she threw them out
like ash gone cold.
Her look was strange
while she held those pages she knew so well,
as if she were a soul which peered down
at its abandoned shell.
So many irreversible events,
such life fulfilled and filled
with minutes of love and joy across the years!
How many grief-packed minutes killed!
Silent, I stood to one side
and my knees were ready to bend
as a fearful sadness crept into my heart,
as if at the ghost of a dear, old friend!
* * *
She sat upon the floor
Looking through a pile of letters,
She took them up and tossed them
Like so many cold ashes.
She took the familiar pages
And gazed at them strangely,
The way souls look from above
At their discarded bodies . . .
O, how much life was in them,
Life irrevocably lived!
O, how many bitter moments,
How much love and joy now dead! . . .
I stood silently aside
Ready to fall on my knees,
And I grew terribly sad,
As if in the presence of a dear ghost
* * *
Ona siedziała na posadzce
I stosy listów przeglądała,
I jak popiołu zimne garście
Brała je do rąk i rzucała.
Brała po jednym z listów stosu
I dziwnie na nie tak patrzyła,
Jak dusza patrzy tam z niebiosów
Na dało, które porzuciła.
O, ileż życia, kto policzy —
Niepowracalnie przeżytego,
O, ileż było tu goryczy,
Miłości, szczęścia straconego!
A ja milcząco z boku stałem,
I strach i smutek mnie ogarnął,
I na kolana upaść chciałem,
Jakbym zobaczył drogą zmarłą.
* * *
Na podu tu je čepila
I stara pisma prebirala,
Te poput hladna pepela
Kroz prste bi joj samo pala.
List poznat uzme, uzdiše,
I promatra ga zatečeno
Ko duša, kad se uzdiže
I gleda napušteno tijelo...
O, koliko života tu
Bje nepovratno proživljeno!
O, koliko nad ljubavlju
Je mrtvom suza proliveno!..
Postrance ja sam stajao
I kleknuo bih istog trena,
Tugovao i zdvajao
Pred tim što sad je draga sjena.
* * *
A padlón ült, körötte nagy
halom levél - azt válogatta,
hamuvá hült írásokat:
ezt olvasta, azt félredobta.
Felvett egy-egy képeslapot,
s megdermedt a csodálkozástól:
lelkek néznek így elhagyott
testükre az ég magasából.
Mily élet volt ez valaha,
és nem jön vissza soha többet!
Hány szomorú pillanata
megölt szerelemnek s örömnek!
Mellette álltam, csüggeteg,
némán, és majdnem térdre esve -
s elkomorodtam, mintha egy
kedves árny állt volna helyemre.
* * *
Sentada sola en suelo
Cartas viejas ordenaba,
Como ceniza del cielo,
Levantaba y tiraba.
Tomaba las hojas conocidas
Y las miraba maravillada,
Como las almas desde las alturas
Veían el cuerpo ya dejado...
¡Oh! ¡Cuánta vida tenía!
Vivida sin vuelta.
¡Oh! ¡Cuánto dolor había,
De gozo y amor muerto!
Era callado vigilante,
A punto de caer orante
Me puse triste al instante,
Como de visto inherente.
* * *
יָשְׁבָה בָּדָד בְּחֶדֶר צַר,
עַל תֵּל הַמִּכְתָּבים מַבֶּטֶת,
עָלֶה-עָלֶה כְּאֵפֶר קַר
הָיְתָה לוֹקַחַת וְשׁוֹמֶטֶת.
נָטְלָה דַּפִּים כֹּה מֻכָּרִים
מַבָּט מֻפְלָא בָּהֶם הֵישִׁירָה -
כְּמוֹ נְשָׁמָה מִן הַמְּרוֹמִים
בַּגּוּף אֲשֶׁר עָזוּב הִשְׁאִירָה
חַיִּים שְׁלֵמִים כָּאן נֶעֱרְמוּ,
אֲשֶׁר בְּלִי שּוּב חָלְפוּ וְתַמּוּ!
דַּקּוֹת אֵין סְפֹר שֶׁל מְרִירוּת,
רֵעוּת וָאֹשֶׁר שֶׁנָּדַמּוּ!
דּוּמָם עָמַדְתִּי מִן הַצַּד
הִשְׁתַּחֲווֹת, לִבִּי הוֹרָה לִי,
וְעֶצֶב עָז חָזִי לָפַת
כְּמוֹ נֹכַח רוּחַ יְקָרָה לִי.
|
