Ф. И. Тютчев
«Mal'aria»
Люблю сей божий гнев! Люблю сие незримо
Во всем разлитое, таинственное Зло –
В цветах, в источнике прозрачном, как стекло,
И в радужных лучах, и в самом небе Рима!
Всё та ж высокая, безоблачная твердь,
Всё так же грудь твоя легко и сладко дышит,
Всё тот же теплый ветр верхи дерев колышет,
Всё тот же запах роз... и это всё есть Смерть!..
Как ведать, может быть, и есть в природе звуки,
Благоухания, цветы и голоса –
Предвестники для нас последнего часа́
И усладители последней нашей муки, –
И ими-то Судеб посланник роковой,
Когда сынов Земли из жизни вызывает,
Как тканью легкою, свой образ прикрывает...
Да утаит от них приход ужасный свой!..
***
Перевод на английский язык.
Перевод на французский язык.
Перевод на итальянский язык.
Перевод на польский язык.
Infected Air
I love God’s wrath, this Evil!
Invisible, mysterious, poured through everything:
in the flowers, in the glass-clear stream,
in the rainbow-rays, in the very sky of Rome.
The same high, cloudless sky,
your breast's same sweet breath,
the same warm wind rustling tree-tops,
the same scent of roses.... All of this is death!
Who knows, perhaps nature has her sounds,
aromas, colours, voices
presaging our final hour,
sweetening our final torment,
and as the fates encroach
and call earth's sons from this life,
perhaps their messenger uses them,
weaving a veil to hid his face
and his fearsome approach!
* * *
J'aime cette colère divine! J'aime ce mal mystérieux;
Partout invisiblement répandu,
Dans les fleurs, dans la source plus transparenté que le verre,
Dans les rayons brisés et jusque dans le ciel de Rome.
C'est toujours, sans nuages, cet invariable et haut firmament;
Et toujours aussi suave est le souffle léger de ta poitrine.
C'est toujours le même vent tiède qui balance les cimes,
Toujours cette même odeur de roses – et tout ça', c'est la Mort!...
Comment savoir? Dans la nature, n'y aurait-il point des sons,
Des voix, des parfums, des couleurs,
Annonciateurs de l'heure dernière,
Et qui adouciraient notre dernier tourment ?
Et renvoyé fatal des destinées,
Quand il invite les fils de la terre à quitter cette vie,
Se couvre la face de leur multitude comme d'un tissu léger,
Pour mieux dissimuler son arrivée terrible.
Mal'aria
Amo questa collera divina! Amo questo
invisibile male, misterioso, ovunque diffuso,
dentro i fiori, e nella fonte limpida come vetro,
nei raggi dell’iride, nel cielo stesso di Roma.
Sempre lo stesso alto cielo sereno,
sempre dolce e lieve respira il tuo petto;
sempre dondolano i rami al tiepido vento,
sempre lo stesso profumo di rose: tutto questo è Morte.
Chi sa, forse anche in natura ci sono dei suoni,
ci sono dei profumi, dei colori, delle voci,
che ci preannunciano la nostra ultima ora
e rendono più dolce la nostra ultima angoscia.
E con essi il messaggero fatale delle Sorti
quando richiama dalla vita i figli della terra
come dietro un velo leggero nasconde il tuo volto,
per nascondere a noi il suo terribile avvento!
Mal'aria
Lubię ten Boży gniew! Pociąga mnie do siebie
To wszędzie tu rozlane tajemnicze Zło –
Jest ono w kwiatach, w źródle przeźroczym jak szkło,
W promieniach tęczy jest i w samym rzymskim niebie.
Ta sama wciąż wysokość bezobłocznych sfer,
Tak samo lekko, słodko pierś twa się kołysze,
Tak samo ciepły wiatr się wkrada w drzewną ciszę,
Ten sam wciąż zapach róż, i wszystko to jest śmierć!
Kto wie – w naturze są, być może, tajne dźwięki
I delikatna woń, kolory, czuły głos –
Heroldzi, których tu przed końcem zsyła los,
By osłodzili nam ostatniej chwili męki.
I oni właśnie to – Zagłady przednia straż,
Gdy już synowie Ziemi żegnać macierz mają,
Welonem lekkim tym swą Panią zasłaniają,
|
