Тютчевиана

Ф. И. Тютчев
«К.Б.»

К.Б.

Я встретил вас – и всё былое
В отжившем сердце ожило;
Я вспомнил время золотое –
И сердцу стало так тепло...

Как поздней осени порою
Бывают дни, бывает час,
Когда повеет вдруг весною
И что-то встрепенется в нас, –

Так, весь обвеян дуновеньем
Тех лет душевной полноты,
С давно забытым упоеньем
Смотрю на милые черты...

Как после вековой разлуки
Гляжу на вас, как бы во сне, –
И вот – слышнее стали звуки,
Не умолкавшие во мне...

Тут не одно воспоминанье,
Тут жизнь заговорила вновь, –
И то же в вас очарованье,
И та ж в душе моей любовь!..

Перевод на английский язык.

Перевод на английский язык.

Перевод на испанский язык.

Перевод на голландский язык.

Перевод на польский язык.

Перевод на венгерский язык.

Перевод на иврит.

Перевод на эсперанто.

I met you and the past
came back to life in my dead heart.
Remembering a golden time,
my heart became so warm.

Just as in late autumn
there are days, the transient hour,
when suddenly spring wafts again
and something stirs within us,

so, winnowed within by the breath
of fullness my soul knew in those years,
with a rapture I thought I'd forgotten,
I stare into your dear face.

As if we'd been apart for ages
I stare at you and think I'm dreaming,
and suddenly sounds unsilenced in me
could be heard within me, but louder!

That was more than reminiscence:
my life began to talk once more,
as did in you that very same charm,
as did in my soul that very same love!

You're here again – and of a sudden
A warmth long gone floods my dead heart,
And all I thought forgot, unbidden
Returns, of me becomes a part.

Just as spring's breath may soft come stealing
Upon the air on late fall's day
And rouse in us a vanished feeling
Of life, of something young and gay –

So of past years do I recover
The richness, and on your sweet face
With all the ardour of a lover
In reawakened rapture gaze.

Too long apart, drawn are we nearer
Once more - you're here, 'tis not a dream!
Sounds, ne'er within me stilled, the clearer
At sight of you and louder seem.

Remembrance? – No! The rustling pages
Of life turn fast – life's full again.
Your loveliness stays ever changeless,
My love for you unchanged remains.

Yo te he encontrado, y lo pasado
en esta mi alma desnuda revivió,
y recordé un tiempo dorado
y se templó mi pobre corazón.

Como a finales del otoño
hay ciertas horas, y hay días también
en que rebrotan los retoños
de nueva primavera en nuestro acontecer.

Así, con el soplo exhalado
De un alma plena madurada ya,
Con un deleite ya olvidado
Contemplo de mi amada su tierno mirar.

Cual si te hubieses despedido
te miro a ti, como miro al soñar,
y se hacen fuertes todos los sonidos
Que ya jamás, jamás podré acallar…

No es sólo ya lo que recuerdas;
Ahora toda la vida vuelve a hablar:
tú sigues siendo siempre de bella,
¡y yo te sigo amando siempre igual.

Ik ontmoette u – en het verleden
Kwam tot leven in mijn uitgeblust' gemoed.
Een gouden tijd, ik was ze niet vergeten –
Vervulde mijn hart met een warme gloed…

Zoals het in de herfst soms kan gebeuren
In dat ene vluchtige uur,
Als – in onverwachte lentegeuren
Ontvlamt – dat lang vervlogen vuur, –

Zo wervelt alom dat zuchtje wind
Van die jaren, zo innig en volmaakt,
In die allang vergeten verrukking
Staar ik naar uw lieflijke gelaat…

Als, na een scheiding van eeuwen,
Ik naar u kijk gelijk in dromen, –
Hoor ik klanken die schreeuwen,
En niet maar willen verstommen…

Hier spreekt niet alleen de memorie,
Die het leven weer liet beginnen, –
Ook uw eindeloze bekoring,
En uw liefde, brengen mijn hart van zinnen!…

Spotkałem cię i przeszłość całą
W tej chwili serce me wskrzesiło,
Dawne dni złote przypomniałem
I serce żywiej mi zabiło.

Późną jesienią tak się dzieje —
Czas taki przyjdzie, dzień nastanie,
Iż, zda się, wiosną znów powieje
I drgnie coś w duszy niespodzianie.

Tak właśnie ja, owiany tchnieniem
Lat, co mi dały pełnię życia,
Z dawno nieznanym rozmarzeniem
Patrzę, o pani, w twoje lica.

Jak po rozstaniu wiecznotrwałym,
Patrzę jak gdyby w złudzie sennej,
I żywiej echa rozebrzmiały,
Co nigdy nie umilkły we mnie.

Találkoztunk... S im, régi szárnyak
rögtön hozták a mult egét,
kikeletünk aranykorának
minden éltető melegét.

Ahogy késő, őszi derűben
vannak napok s órák, mikor
tavasz szórja ránk bőkezűen
fényét, s a boldog ifjukor -

most, az egykor bűvöletében,
mely gyujt és megelevenít,
ismét megittasúlva nézem
arca kedves vonásait.

Mint évszázadnyi messzeségből,
ugy nézem Önt, és álmodom,
s a hang, mely a multból felém tör,
azt mondja: Tegnap s Ma rokon...

Itt nemcsak az emlék - az élet
maga szólalt meg, kedvesem:
Önben a régi báj, a lélek,
bennem a régi szerelem!...

נִפְגַּשְׁנוּ – הַקּוֹרוֹת מִפַּעַם
בְּלֵב קָמֵל תִּפְרַחְנָה שׁוּב,
נִמְלָא לִבִּי בְּחֹם וְטַעַם
יָמִים מְשֻׁפָּעִים בְּטוּב...

יֵשׁ וּבַסְּתָו, בְּעֵת שַׁלֶּכֶת,
תָּבוֹא פִּתְאוֹם שָׁעָה קְסוּמָה
שֶׁהָאָבִיב יִשֹּׁב בְּשֶׁקֶט
וּבָנוּ יְפַעֵם דְּבַר מָה.

כָּךְ מְנֻשָּׁב כֻּלִּי בְּרוּחַ
אוֹתָן שְׁנוֹת תּוֹם מְאֻשָּׁרוֹת,
אַבִּיט בְּלַהַט כֹּה שָׁכוּחַ
עַל הַפָּנִים הַיְּקָרוֹת.

כְּאַחֲרֵי פְּרֵדַת שְׁנוֹת אֶלֶף
אֶרְאֵךְ כְּאִלּוּ בַּחֲלוֹם,
וְשׁוּב - גּוֹאִים צְלִילֵי הַפֶּלֶא
שֶׁלֹּא נָדַמּוּ עַד הַיּוֹם.

לֹא זִכְרוֹנוֹת רַק בָּאוּ הֵנָּה,
כָּאן שְׁאוֹן חַיִּים חָזַר וּבָא –
אוֹתוֹ הַקֶּסֶם וְהַחֵן בָּךְ
וּבִי אוֹתָהּ הָאַהֲבָה!

Mi vin renkontis - kaj paseo
Ekvivis ree en memor';
Kvazau revenis temp' sen veo,
Kaj ighis varme en la kor'...

Kaj kiel tarde en autuno
Aperas tag', au ech moment' -
Ekblovas de printemp' ventumo
Kaj nin tremigas ghoja sent', -

Samtiel mi, sub vento blova,
El temp' sublima de l' junag',
Rigardas kun ekstaz' denova
La charmajn trajtojn de l' vizagh'...

Mi, kiel post disigh-centjaro,
Kvazau en songho, vidas vin, -
Kaj plilautighis la sonaro,
Nesilentinta en l' anim'...

Denove vochas viv' en sino,
Ne nur viglighis rememor', -
Kaj sama nun en vi fascino,
Kaj sama am' en mia kor'!