Ф. И. Тютчев
«Глядел я, стоя над Невой...»
Глядел я, стоя над Невой,
Как Исаака-великана
Во мгле морозного тумана
Светился купол золотой.
Всходили робко облака
На небо зимнее, ночное,
Белела в мертвенном покое
Оледенелая река.
Я вспомнил, грустно-молчалив,
Как в тех страна́х, где солнце греет,
Теперь на солнце пламенеет
Роскошный Генуи залив...
О Север, Север-чародей,
Иль я тобою околдован?
Иль в самом деле я прикован
К гранитной полосе твоей?
О, если б мимолетный дух,
Во мгле вечерней тихо вея,
Меня унес скорей, скорее
Туда, туда, на теплый Юг...
***
Перевод на английский язык.
Перевод на польский язык.
* * *
I stood by the Neva, my gaze
fixed on the giant of St. Isaac’s.
Its golden cupola was glinting
through a murk of icy haze.
Timid clouds sailed
onto winter’s night sky.
Frozen in a deathly still
beneath the ice, the current paled.
Sad, silent memories came
of lands whose sun burns.
At this very moment,
Genoa’s luxuriant gulf’s aflame.
Wizard of northern lands,
am I caught by your enchantment?
Am I really held in fetters
against you by your granite hand?
If only some spirit passing by,
wafted through the misty evening,
could swiftly carry me from here
back to my sultry, southern skies!
* * *
Stałem nad Newą, zapatrzony
W Isaaka – wielkoluda, który
Jarzył się skroś mgieł mroźnych chmury
Szczytem kopuły wyzłoconej.
Obłoki snuły się lękliwe
W zimowym nocnym niebie, wokół
Panował biały, martwy spokój
Zlodowaciałej rzeki siwej.
Smutno milczący pośród ciszy,
Wspomniałem kraj, gdzie słońce grzeje,
Gdzie teraz w słońcu płomienieje
Zatoka Genui przepysznej...
Północy, czarodziejko zimy,
Czy tyżeś mnie zaczarowała?
Czy tyżeś mnie przykuła, biała,
Do granitowej swej dziedziny?
O gdybyż duch przelotny, złudnie
Wiejąc wśród mgły wieczornej cichej,
Przeniósł mnie dzisiaj rychlej, rychlej
Tam, tam, ku ciepłu, na południe...
|
