Тютчевиана

Ф. И. Тютчев
«Арфа скальда»

О арфа скальда! Долго ты спала
В тени, в пыли забытого угла;
Но лишь луны, очаровавшей мглу,
Лазурный свет блеснул в твоем углу,
Вдруг чудный звон затрепетал в струне,
Как бред души, встревоженной во сне.

Какой он жизнью на тебя дохнул?
Иль старину тебе он вспомянул –
Как по ночам здесь сладострастных дев
Давно минувший вторился напев,
Иль в сих цветущих и поднесь садах
Их легких ног скользил незримый шаг?

Перевод на английский язык.

Перевод на испанский язык.

Перевод на польский язык.

Skald-harp, long ago your poet-master
left you to oblivion in this dusty room,
but as soon as the moon, enchanting the gloom,
splashes a ray in your corner,
then your strings perform a magic tune,
like troubled souls in delirious swoon.
When it breathes on you, what life swirls
in your heart as you recall past days?
Memories of nights when voluptuous girls
told old stories, sang sweet lays,
or when, in these gardens still fair and green,
seeking trysts, their light feet tripped unseen?

Oh, arpa de bardo que el polvo ha vestido,
Que duerme en la sombra de un rincón perdido,
un rayo de luna invade tu esquina
y un halo de niebla de azul te ilumina.
De pronto la magia de un son iracundo
Despierta a tus cuerdas de un sueño profundo.

¿Qué soplo de vida te habrá reanimado?
¿O habrás recordado aquel tiempo, pasado
cuando por las noches de ardientes doncellas
el son, ya olvidado, llevabas con ellas?
¿O en estos jardines aún florecientes
sus pies y sus pasos ligeros presientes?

O harfo skalda! Dlugoś tutaj spala,
Długoś tu w kurzu, w zapomnieniu stała;
Ale gdy tylko w mgle czarownej księżyc
Błękitne światło w tym kącie rozwstężył,
Nagle zadrżały w strunie cudne dźwięki,
Jak gdy majaczy ktoś przez snu udręki.

Jakież to w ciebie tchnął on wtedy życie,
Czyś w nim znalazła dawnych lat odbicie –
Kiedy namiętne po nocach dziewczęta
Wtórzyły tobie, gdy je śpiew opętał?
Czy też przez wonne i po dziś ogrody
Ślizgał się krok ich polotny i młody?