Тютчевиана

Cайт рабочей группы по изучению
творчества Ф. И. Тютчева

 

Ф. И. Тютчев
«Итальянская villa»

И распростясь с тревогою житейской
И кипарисной рощей заслонясь –
Блаженной тенью, тенью элисейской
Она заснула в добрый час.

И вот уж века два тому иль боле,
Волшебною мечтой ограждена,
В своей цветущей опочив юдоле,
На волю неба предалась она.

Но небо здесь к земле так благосклонно!..
И много лет и теплых южных зим
Провеяло над нею полусонно,
Не тронувши ее крылом своим.

По-прежнему в углу фонтан лепечет,
Под потолком гуляет ветерок,
И ласточка влетает и щебечет...
И спит она... и сон ее глубок!..

И мы вошли... Всё было так спокойно!
Так всё от века мирно и темно!..
Фонтан журчал... Недвижимо и стройно
Соседний кипарис глядел в окно.

................

Вдруг всё смутилось: судорожный трепет
По ветвям кипарисным пробежал, –
Фонтан замолк – и некий чудный лепет,
Как бы сквозь сон, невнятно прошептал:

«Что это, друг? Иль злая жизнь недаром,
Та жизнь, увы! что в нас тогда текла,
Та злая жизнь, с ее мятежным жаром,
Через порог заветный перешла?»

***

Перевод на английский язык.

Перевод на польский язык.

The Italian Villa

Bidding farewell to the days,
leaving cares to sleep beneath the cypresses,
blissfully joining the blessed dead,
it slumbered in a blessed haze.
Now, when many years have passed,
guarded by magic sleep
in its flowery keep,
it submits to heaven’s desires.
Heaven’s care is so loving!
Warm southern winters, many a summer
have wafted here in semi-slumber,
their wings not even brushing ...
Then we came in ...
stepped into the trance.
So dark, so peaceful for so long!
The fountain sang a still and shapely song.
Through a window a cypress cast us a glance.
Suddenly – turmoil:
a spasm quivered through the branches.
The fountain fell silent,
yet from it some wondrous sound,
muffled, as if in sleep, shivered.
What was it, love?
Had something made that wicked life
which coursed through our veins, turbulently hot,
step over a forbidden threshold?

Willa włoska

Cyprysów smętnych cieniem osłoniona,
Na zawsze z gwarnym się rozstawszy dniem,
Jak elizejski cień zasnęła ona
Błogosławionym, nieprzespanym snem.

I ot, dwa wieki już lub więcej może,
W zaczarowanym kręgu swoich snów
Spoczywa, ufna w moc opieki Bożej,
Na łożu kwiatów przędąc pieśń bez słów.

Lecz niebo włoskie świeci w wiecznej wiośnie –
I wiele lat, i ciepłych, jasnych zim
Przemknęło nad nią, pieszcząc ją miłośnie,
Nie tknąwszy śpiącej błogoskrzydłem swym...

Fontanna w kącie szemrze wciąż – komnaty
Przewiewa wietrzyk wonny świeżym tchem;
Jaskółka z pieśnią wpada, gość skrzydlaty,
A willa śpi – głębokim, mocnym snem...

Wchodzimy... Cóż?... w krąg spokój tak ukojny,
W półmroku tchnie wieczności senny wiew;
Spogląda w okno cichy i dostojny
Żałobny cyprys... brzmi fontanny śpiew...

НаверхПерейти к началу страницы
 
  © Разработчики: Андрей Белов, Борис Орехов, 2006.
Контактный адрес: [email protected].